Jon Fosse er i gang med et storstilt prosaarbeid. I ukens BokPod forteller han om skrivingens mysterier, alkoholens gleder, det store sjubindsverket og om livet som katolikk og avholdsmann.
Nordisk Råd-prisvinneren Jon Fosse trives med å skrive prosa igjen. Langsom prosa. I ukens BokPod forteller han at liker å gi seg lang tid og ikke måtte stille opp på teaterpremierer og «alt det der styret». Og om å det være kunstner på gammeldags vis.
Jon Fosse har egentlig sluttet med intervjuer. Til slutt lot han seg likevel overbevise at han kunne bli med på BokPod. Likevel relativt kort tid etter at Hallgeir Opedal begynte intervjuet i Grotten, holdt det på å skjære seg. Hallgeir lurte på hvorfor Jon Fosse hadde flere boliger. Da sa Jon Fosse: «Det vil eg ikkje fortelja deg. Det får du venta med.» Men en tidligere Dagblad-journalist gir seg ikke med en gang: «Ja, var det noen hemmelighet der og, holdt jeg på å si?» Da begynte Fosse å skule mot utgangsdøren og sa: «Eg har ikkje lyst til å snakke om privatlivet mitt. Det trudde eg du som journalist hadde fått vita før av meg. Men det hadde du kanskje ikkje? Skal vi fullføre intervjuet så bør vi droppe dette ja.»
Heldigvis fant de raskt tilbake til hyggeligere samtale-emner og et fantastisk intervju. Du får noen få smakbiter her, men selvsagt bør intervjuet høres i sin helhet på www.bokpod.no eller på iTunes.
Om et nytt sjubindsverk
Siste året så har eg halde på med et ganske storstilt prosaarbeid. Eg tenkjer at det skal bli sju bind. Eg grovskriv for å sei det sånn først gjennom alle sju binda, og eg er no omtrent midtvegs i det sjette. Eg hadde rett og slett lyst til å gå tilbake å skrive prosa, det ein kaller langsom prosa. Gi meg lang tid. Ikkje måtte sende det til et teater og måtta stille opp i nærleiken av en urpremiere og alt det der styret. Planen var vel å skrive ein serie prosabøker som skulle vere sjølstendige, meir som teaterstykke der dei er sjølstendige eit og eit stykke, men likevel heng dei saman. Dei utgjer ein slags univers eller ei slags heilskap.
Om skrivingens mysterier og rapporter fra eget liv
Skriving for meg er eit mysterium. Det er den store gleda ved å skriva, faktisk få det til at noko blir til som finst i verda, som ikkje fanst i verda før eg skreiv det. Dei som driv og skriv og rapporterer frå sitt aller andres liv, det interesserer meg veldig, veldig lite. Skikkelig god fakta-litteratur lik eg godt, men slike mellomsjangere har eg ikkje sans for i det heile tatt.
Om å bli dramatiker for å få mat på bordet
Ja, eg var nyskilt og hadde veldig dårlig råd og så drygde maten. Så eg har opplevd det å vere kunstner på gammaldags vis. Det vil eg nesten seia ja, og så blei eg tilbudt nokre tusenlappar for å skrive ei opning til eit teaterstykke og synopsis av resten. Det var pengane som freista fordi, ja, eg trong dei verkelig. Og så skreiv eg. Synpopsis av litteratur er voldtekt altså. Du kan like lite laga det av eit stykke som av musikk eller eit synopsis av eit dikt. Du kan eventuelt skriva eit synopsis når du er ferdig, men å gjera det på forhånd det er heilt meningslaust. For meg altså. Så eg skreiv jo den begynnelsen då, og så berre fortsatte eg og på ganske kjapp tid, ei vekes tid då, så hadde eg skreve det første stykket. Ja, ei veke. Og det var ei slags åpenbaring for meg den måten å sette det opp på sider og bruke pauser og toner og togn, at du liksom kunne lage sånne negative bilder på ein måte og med relativt få ord, og så skriva om avstanden og nærleiken på folk på scenen. Sånn ting. Så tok det eine stykket det andre, og så rulla og gjekk det av seg sjølv. Så fekk eg då ei helt eventyrleg vil eg seie sjølv, dramatikerkarriere.
Du kan høre hele ukens BokPod her.
